Τότε Τον Είδα

Tον είπα θεό των αλλαγών

τότε τον είδα
με τον καταρράκτη στο στήθος
και το ηφαίστειο στις ωμοπλάτες
Είχε στα δάχτυλα ζάρια σίγουρα
Νικητής απρόσμενος κάθε φορά
Χαμογελούσε σαν δύναμη στο τέλος αγώνα κρίσιμου
Στις διαδρομές των άλλων ήταν εκεί
Η ζήλεια που έτρωγε σάρκες
Ήταν ο άνθρωπος με τη μάσκα την όμορφη
με τα στολίδια περήφανων δυσκολιών
τα πυκνά δάση των σειρήνων που τον έζωναν
Ήταν ουράνιο τόξο χάρτης για το μακριά.
Σου μενε μια ακολουθία με κατάνυξη
να τον έχεις πιστό οδηγό και πατέρα.
Μα ο κόσμος τον γέλασε
τον πέταξε έξω από την πόλη
τον είχε για αναπληρωτή των χεριών
μην καθυστερήσει το σύστημα
μην ανάψει το μηχάνημα
και στερέψουν οι πηγές που χρυσώνουν το χάπι

Τον είπα θεό των αλλαγών
τότε με είδε
Με έτοιμο το κλαδί της ελιάς
Στο στόμα και στο χέρι μου η ουσία
Της τροφής του κόσμου
και τον τάισα. και τον πότισα.
αυτός μεγάλωσε και με τη σκιά του
δε φάνηκα ξανά στη γη
δε φάνηκα στον ουρανό
Ούτε φάνηκα όταν άλλαξε ο θεός, σε πατέρα

Τον είπα θεό των αλλαγών
τότε με είδα
Να στέκομαι δίπλα του λιωμένο κερί
Πριν το τραβήξουν για πέταμα.
Στην εκκλησία του μέσα τελείωσα με ευχαριστίες
Σταγόνες καυτές στα δάχτυλα του Πιστεύω

Τον είπα θεό των αλλαγών
και είδαμε ο ένας τον άλλον.
Εκείνος στερέωσε στην άμμο τα μάτια του
Και γω φώτισα ενώ προσευχόταν.




Ποίημα και Ήβη
Κατερίνα Σοπίδη

Κλίση

Ο πληγωμένος αετός
Του ουράνιου σπιτιού
Τον δακρυσμένο εαυτό
Ω θλιμμένο δειλινό
               Έχασα

Οι υπαρξιακές ανησυχίες
Των φευγαλέων σκέψεων
Τις απουσίες λέξεων
Ω νεκρές αγάπες 
               Έσπασα

Ποίημα και Εκπνοή

Κατερίνα Σοπίδη