Βαθύς Ισολογισμός

Άδειασαν τα σπίτια

Χώρισαν τα μερτικά

οι Κλέφτες

των δικών

των παιδιών

των δρόμων

της αγωνίας

μας

το Πένθος πίσω από τα κάδρα

Χαράζει στους τοίχους

τις ημέρες που αποποιηθήκαμε

την πραγματικότητα

Κλείνεις τα μάτια για τώρα

Κλείνεις το στόμα για μετά

Κακώς ελεύθερος

Κακός επαγγελματίας

Κλείσε και τα βιβλία της ευφορίας.

Σου. Μου. Του.

Δεν έχει.

Πάτωμα.

Ποίημα και Μπουκιά
Κατερίνα Σοπίδη

Το Θέαμα

   χειλιών καμπύλες

περπάτησα

   -σε ρυθμούς που μου

ζήτησαν-

    σε σιωπές ισορρόπησα

σκέτο τσίρκο.

   στην ανάγκη θα γίνω και κλόουν

αν μιλήσετε

    μια καλή κουβέντα αν αφήσετε

έξω απ’ τα δόντια

    λίγη παρέα και τον χρόνο σεβόμενοι

την κάναμε.

   να μην κάνετε εξαίρεση σήμερα

.-για ποιο λόγο;

Ποίημα και Πρώην Σφάγιο
Κατερίνα Σοπίδη

Mamma Mia

Mamma Mia

Απενεργοποιεί τα παιδιά

Αποσυνδέει τη μνήμη

Με εντολή του χεριού σου.

Πανδώρα

Οι δέκτες δουλεύουν παθητικά

Συστεγάζεται ο θάνατος

Δικαιούχος η αρρώστια.

Το κουτί

Δούρειος ίππος

Συμφορά χαμαιλέοντας

Αραχτή και συγγενής μοναδική.

Η άνοιξη

Μήπως την είδατε;

Μήπως ακούσατε τη φωνή της;

Μέσα στα τείχη ως ευχαρίστηση; Πείτε!

Του κουτιού

Με την ελπίδα στο βάθος αγριόχορτο.

Με ξεπατωμένα τα άγρια θα έρθουν τα ήμερα

Και θα πιούν οι θεοί στη γη τη δική σου

Για την απάθεια

Και

Τη σιωπή σου.

μέλι και γάλα.

Ποίημα και Τηλεκοντρόλ
Κατερίνα Σοπίδη

ORIGAMI

.

τσακισμένο

χίλιες φορές

καλλιτεχνικά

χρειάζεσαι

λυγίζεις

στέκεσαι

να γίνεις

κάτι

σε δυο χέρια

.

χαρτί μικρό

μετρημένο

άγραφο

στη χούφτα τους

διπλωμένο

από πόνο

δε βλέπεις

την ώρα

να φύγεις

.

Ποίημα και Κλειδί
Κατερίνα Σοπίδη

Ανάποδα

Ποίημα και Πέρασμα
Κατερίνα Σοπίδη

στο τάστο της κιθάρας

στο τάστο της κιθάρας

σβήνει.

η πάλη της χορδής

η πάλη της χορδής

ανάβει.

με τα δάχτυλά του

με τα δάχτυλά του

κρατά.

τα κεφάλια μας

τα κεφάλια μας

σκυφτά.

σαν κεφάλια φιλοσόφων

σαν κεφάλια φιλοσόφων

μελαγχολούν.

τα μάτια μας

τα μάτια μας

σηκώνονται.

όταν τελειώνει το τραγούδι

Φ

φωνή σπασμένη

μικρά κομματάκια

κόβει τα πόδια

καθαρίστρια

<<όχι ξυπόλυτοι>>

επιχείρηση

Φ και Φ στο φαράσι

μαζεύονται

φορές με το ζόρι

απρόσεκτες

τρόμοι ημερήσιοι

σε αμόρφωτα χέρια

σκουπίδια αστέρια

φως δικό μας

Ποίημα και Κεφαλόδεσμος
Κατερίνα Σοπίδη

Το Τίμημα

το μικρό του κεφάλι

μες στο δικό της

-αυτοκράτορας.-

σκίζει τα μάγουλά της.

Κλαίει. ποτάμια

-χύνονται-

παράπονα. Θάλασσες

-σκεπάζουν-

Δυνάμεις. βουνά

-η αναπνοή της-

δε Θα σταθεί. στη βροχή

-κι αν κολυμπήσει-

θα Ξεφύγει. θα σπάσει

τα υπόστεγα

των νεκρών. Σκυτάλη

ο πόνος της

Να.

νερό

Να.

ουρανός

Να.

Ανεκτικότητα

Να.

Υποδούλωση

-να

είμαστε καλά

και δε μας νοιάζει-

είπαν. και πότισαν

οι μνηστήρες

το δάκρυ σου

σε δάφνινα στεφάνια

Κορίτσι μου.

μην κλαις

|τόσες ψυχές που κατάπιες-

-τόσα τομάρια που έσωσες|

αν είσαι θλιμμένη

Μην Κλαις

-αν θες-

το κεφάλι του,

Κόψε το δικό σου.

Ποίημα και Ευκαιρία

Κατερίνα Σοπίδη

Εις Μνήμην

Στη χώρα μας τα ορφανά

Τα αγαπάμε

Η μοναξιά τους αφορμή

Για νέες διαδηλώσεις

Πόδια, χέρια, κρανία και πλευρά

Ασπίδες αρχαίες φέρουν

σφραγίδα κρεοπώλη νόμιμη.

Στη χώρα μας

το κρέας Αν δεν είναι ελληνικό

Δε θα ψωνίσουμε.

Εμάς η προσφυγιά

και η ορφάνια μας διδάσκει

έρευνα αγοράς

και

ταμπέλες σήμανσης.

Αν σε έτοιμες συσκευασίες

Δεις

Να γράφει Ελληνικό Προϊόν

Να το πάρεις.

Ο πόνος το έντυσε

Ένα τελευταίο γενικό σύνολο

Όμορφο όπως είναι

να το πληρώσεις Αν αγαπάς

ελλάδα.

Υποχρέωση των δικών

Η

ταφή

Όσων αγαπάμε.

Ποίημα και Θυμίαμα

Κατερίνα Σοπίδη

Αμήν

Κονσέρβα Χαμόγελα.
λόγια κάκτοι

δε σπάνε.
Λόγω παραίσθησης
Μην ακουμπάς

Το νερό της ερήμου
λένε τα κόκκαλα
κάποιου
στην άμμο.
μην αγαπάς

μυτερές βελόνες
ράβουν το στόμα.
Μην πιστεύεις

Τα μάτια σου.

Ποίημα και Αναμονή

Κατερίνα Σοπίδη

Τα Χαϊκού Των Εποχών

Κάποιος αφήνει
Το δάκρυ στα φύλλα μας
Προτού χαράξει.

Πέταξε λόγο

μαχαίρι στον ώμο της

Μήπως γυρίσει.

Όταν θα πέσουν
Τα παιδιά σου στο χώμα
Θα μιλήσουμε.

Έκλεισαν πόρτες

Έξω νιφάδες πρώτες

Λευκές νυφούλες.

Εποχές και Χαϊκού

Κατερίνα Σοπίδη

Η Αλήθεια

αγκαλιά λουκέτο
φυλακή εκ προοιμίου
για αγαπημένους α΄βαθμού
από έδρανα δικαστηρίων
ορκωτά

χείλη συνείδηση
με κρατουμένων αντίσταση
ως ανάγκη παιδική
με πρώτη παρουσία
δευτέρα

βλέμματα διάττοντες
ευχή και κατάρα δοσμένη
παράθυρο στο ψέμα
στιγμιαία η αλήθεια
φανή

Ποίημα και Έρωτας

Κατερίνα Σοπίδη

Κοίτα μπροστά σου

Κόσμος σήμα μεγάλο

συμβουλές στους καρπούς των δέντρων

υποδείξεις στους τοίχους των κτιρίων

φοβέρες στο σφύριγμα των ανέμων

απειλές στην ορμή του νερού

θαύματα στα πρόσωπα των ανθρώπων

παντού Άφησε τρόπους

για σένα, για μένα

για τον εχθρό

για τον φίλο

Άφησε χαμόγελα σε πόρτες

και χτυπήματα στον ώμο

Είπε «όχι» στο πένθος

για τα παιδιά

Ποίημα και Ήλιος
Κατερίνα Σοπίδη

και Άφησε

το λόγο

ελεύθερο

με κάποια

Νευρικότητα.

Κυριακή Προς Δευτέρα

Τι μεγάλο προνόμιο η παρουσία. 

Στη μιζέρια και στον όλεθρο. 

Στην απάτη και στο φόβο. 

Το σπίτι. 

Προνόμιο η σιωπή. 

Η μοναξιά. 

Η απομόνωση. 

Το σύστημα που κοινωνήσαμε. 

Σώμα και αίμα η παρουσία. 

Φιλί. 

Προηγούμενος. 

Ακολουθείς. 

Πλάτη στην κοινωνία. 

Προνόμιο το πλήθος. 

Το χάσιμο. 

Αστυνόμευση. 

Έλεγχος. 

Δουλεύει ρολόι εδώ. 

Ύπνος στα σκαλιά εκεί. 

Οι άστεγοι. 

Μετανάστες. 

Των ιδεών. 

Στο σπίτι σου το προνόμιο. 

Το μόνο. 

Ανεκτίμητο. 

Καιόμενο. 

Μετά θάνατον. 

Βάζω το στήθος.

Των άοπλων. 

Τεφροδόχο.

Ποίημα και Κράνος
Κατερίνα Σοπίδη

Νάμα, η ελπίδα

Μάνα

μέτρα   με νου

μάτια    μπλόκα

κάνε     μετά

θράκα  κόλπα

βράσε  νάμα

Μάντρα

γέννα   μουγκά

βάτα     γέννα

φτάνω  καλά

πάσα    σβέλτα

σούμα  ντράμα

Λάμα

βάστα   χρονιά

κάρμα  μπλόφα

κρίναν  κοινά

φαύλα  πέπλα

κλάψε   μάλα

Μένα

πόνα    μιγά

βάμμα  φλόγα

ξάνω    βουνά

βάθρα  πρόβα

φτιάνω να 'μαι

Μάγκα

κάνε     ξινά

μήλα    γλύκα

ράνε    δεινά

Μήδα   μοίρα

δείγμα γκάμα

Μάσκα

φάρα     μονή

χάβρα   κλούβα

πλάνη   κενά

κράμα   φόντα

γιάφκα  σκάμμα

Πάνα

νάνε       φρενιά

λάβρα    σκέρτσα

βγάνε     λινά

μπάρκα πάμε

Άγια       Νάπα

Χάναν

σκλάβα  φτηνά

κάστρα  μούτρα

στάνες   πτηνά

φάκα      θήρα

τέρμα     να 'χαν

Μάκα

πιάνει   πεινά

τράκα   δίπλα

βάνε     μυρτιά

τάμα     βέρα

βίρα      κάμα

Μάννα

φάνει   νονά

θάμα    μέθη

πάνε    μωρά

μύρα    φώτα

βράζω  νάμα

Ποιήμα και Ηλιοβασίλεμα

Κατερίνα Σοπίδη

Αγγείο...

Μην κλαις

Που μέσα στην αγκαλιά σου

κλείνεις πια μόνο χώμα

το λάδι μας σώθηκε,

η αθήνα που άφησες κάποτε

πηγαίνει στα τυφλά χωρίς καντήλι

ένα μάτσο ειδικοί

μελετούν επισταμένως,

την κατρακύλα που σε πέταξε στο χαντάκι

μην κλαις,

εμείς δε σωνόμαστε

Ποίημα και Ερυθρόμορφο αγγείο
Κατερίνα Σοπίδη