Το Τίμημα

το μικρό του κεφάλι

μες στο δικό της

-αυτοκράτορας.-

σκίζει τα μάγουλά της.

Κλαίει. ποτάμια

-χύνονται-

παράπονα. Θάλασσες

-σκεπάζουν-

Δυνάμεις. βουνά

-η αναπνοή της-

δε Θα σταθεί. στη βροχή

-κι αν κολυμπήσει-

θα Ξεφύγει. θα σπάσει

τα υπόστεγα

των νεκρών. Σκυτάλη

ο πόνος της

Να.

νερό

Να.

ουρανός

Να.

Ανεκτικότητα

Να.

Υποδούλωση

-να

είμαστε καλά

και δε μας νοιάζει-

είπαν. και πότισαν

οι μνηστήρες

το δάκρυ σου

σε δάφνινα στεφάνια

Κορίτσι μου.

μην κλαις

|τόσες ψυχές που κατάπιες-

-τόσα τομάρια που έσωσες|

αν είσαι θλιμμένη

Μην Κλαις

-αν θες-

το κεφάλι του,

Κόψε το δικό σου.

Ποίημα και Ευκαιρία

Κατερίνα Σοπίδη